Echte werkpaarden....

De afgelopen weken is er niet heel veel spectaculairs gebeurt. Wat we voornamelijk gedaan hebben is cv`s rondgedeeld en vervolgens in volle afwachting gewacht op reacties... helaas bleven de reacties uit.
Dan maar proberen wat ziekenhuiszen te bellen, helaas ook tevergeefs. Iedereen wilde ons dolgraag hebben, maar we moesten ons eerst in de staat waar we wilden gaan werken registreren, en jawel dat duurt 3 maanden. Het zat ons ook niet mee!
We hadden nog 1 optie over. Nadat we terugreden van kangaroo Island, een poosje geleden hadden we een paar straten van ons hostel verwijderd een advertentie gezien waar funky mensen gezocht werden, travellers waren ook van harte welkom! Wij voelden ons dus aangesproken. In eerste instantie dachten we dat we bij een snackbar gevraagd werden, want de advertentie hng voor een snackbar, wij daar naar binnen. Bleek het om het bedrijf boven hen te gaan! Wij dat befrijf gebeld, en jawel we mochten meteen op gesprek komen. Nog even snel een extra lik make-up, de haren kammen, kleren gladstrijken en vol goede moed vertrokken we naar onze sollicitatie. We werden ontvangen dopor Helen, een ontzettend aardige en enthousiaste meid. De ontvangst was dus al goed. Vervolgens werden we door ‘de baas’ Jason opgehaald en naar z`n kantoor geleid. Alles verliep volgens plan, borsten vooruit en lief lachen... we hadden een positieve indruk achtergelaten en als we voor een 2e gesprek uitgenodigd zouden worden zouden we dan later op de middag horen. Wij vervolgens een beetje relaxen in de botanische tuinen, waar Laura, Marjolijne en Maud later ons vergezelden. Tot we het verwachte belletje van Helen kregen: meiden jullie hebben een ontzettend goede indruk gemaakt, morgen hebben jullie een obervatiedag. Wij sprongen een gat in de lucht. Eindelijk na 2 weken zoeken hadden we een baan!!
Dat moest gevierd worden, en omdat het de laatste dag van Laura, Marjolijne en Maud was, zijn we `s avonds budge-uiteten gegaan. Wat hebben we hier een heerlijk avond gehad en een lekker stuk vlees (Dianne Steak) gegeten. Dat hadden we gemist!!
De volgende dag keurig gekleed naar `t werk, en een ochtend met Pete meegelopen. Het was duidelijk wat we moesten gaan doen.We zouden voor Childfund gaan werken, een charity-organisato. Dit was te vergelijken met Plan, waarbij je fosterparentskindjes kan sponsoren. Wij dachten, dat moeten we kunnen! Alleen het engels zou misschien een obstakel kunnen zijn. Maar desondanks waren we reuze enthousiast. De dag erna zouden we nog een rustdag hebben en de vrijdag moesten we weer terugkomen voor wat training en papierwerk, Zo, wij waren aangenomen bij Focus International en zouden in de sales gaan! Wat een uitdaging.
Het weekend hebben we het er nog even flink van genomen, en hebben we flink gestapt tot in de vroege uurtjes. Lucas hebben we dat weekend ontmoet, een NL jongen van 25 uit Brabant, een gezelligerd. Hij gng met ons mee, en we hebben veel locals ontmoet. Was een top avond, helaas voelden we ons de dag erna iets minder fijn, maar goed.. ook dat hoort er bij. In de avonduren nog een beetje geprobeert te studeren en de informatiefolders die wemeegekregen hadden over Childfund bestudeerd. Optijd naar bed die avond, want we zouden een lange week voor de boeg hebben waarbij vroeg opgestaan moest worden.
De volgende ochtend gng de wekker om half 7, zo dat viel niet mee na een hele lange tijd alleen maar relaxen en alles op het gemakje. Maar dit was wel weer goed voor ons, een beetje ritme in de dagen. Om kwart voor 8 werden we elke dag verwacht op kantoor. De eerste dag hebben we nog wat extra training gehad en werden de pitches geleerd. Ik probeerde m`n pitch in m`n hoofd te stampen,dan wist ik in ieder geval wat ik tegen de klant moest zeggen. Uiteindelijk moesten de ‘nieuwe’ elk om de beurt hun pitch voor de hele groep en Jason houden, held als ik ben vond ik dat best spannend,maar jawel ik bracht het er nog niet eens zo heel slecht vanaf! Rond 1 uur vertrokken Diaan en ik met Michael, onze Leader, naar Mount Barker, een stadje buien Adelaide. Hier zou olnze eerste pitchdag plaatsvinden.Het aanspreken van mensen was in het begin nog wat onwennig, maar dit ging als snel zonder problemen. “Good day, how`re you? Quick question for you, I`m just here on behalf of Childfund, have you heard of us before.....?’ En dan kwam de hele riedel. De eerste dag had ik niemand die wilde sponsoren, maar niet getreurd. Ik was stiekem al best trots op mezelf dat ik zover als nu was gekomen en dit stond te doen!
Morgen een nieuwe dag dacht ik bij mezelf...De volgende 5 dagen, jawel ook de zaterdag werd er gewerkt, stond ik met Diaan en Michael in een shoppingmal genaamd Golden Grove. Dit winkelcentrum is vrij klein en er liepen of veel armere mensen rond of moeders van 1-2 kids die de 21 jaar nog niet eens waren gepasserd (je moest minimaal 21jaar of ouder zijn). We hebben deze week ontzettend veel plezier gemaakt, veel gelachen en Michael veel NL woorden geleerd die hij ook meteen toepasten! Daarbij hebben we heel wat chocolat-dip-cookies van de Subway genuttigd, wat zijn die dingen verdomde lekker!! Maar sponsors hebben we niet gewerfd. It motiveerde dan ook niet heel erg, maar we bleven vrolijk. Want een van de sales-skills is: keep smiling and be happy! De klant mag niet zien dat je er doorheen zit of wat dan ook, want dan gaat er niks verkocht worden. Wat het geweest is dat we niet verkochten, ik denk het feit dat ik verpleegkundige ben en iets te lief aangelegd ben.M`n Engels is in deze week dusdanig verbetert dat ik daar in ieder geval heel wat mee geleerd heb, en ik heb kunnen proeven van het sales-wereldje, maar het is niks voor mij. Als men zei al een kind te sponsoren en zich niet nog een kind te kunnen veroorloven of wat voor reden ze me ook gaven waar ik me in kon vinden gad ik ze gelijk en miste ik toch net die drang ze toch te overtuigen en ze over te halen met welk verkooppraatje dan ook! Al met al heb ik een topweek gehad waarin veel plezier gemaakt is en bovendien ontzettend veel geleerd is!! Ik had deze weekv oor geen goud willen missen, maar omdat we werkten op commissiebasis, en dus alleen geld verdienden per verkochte sponsor heb ik deze week voor niks gewerkt. Dat was dan wel weer een domper en dus besloten we dat ook dit niks zou worden. We hadden een baan nodig waar je per uur uitbetaald zou worden!
We hebben het er het weekend met Lucas over gehad. Hij heeft een soortgelijke baan ook geprobeert, althans alleen de meeloopdag gedaan, daarna had hij al gezien dat het niks voor hem was en is het dan ook niet gaan proberen. Een ander baantje hier in de stad vinden was ook hem niet gelukt en hij besloot te vertrekken naar Perth met z`n campervan. Dit bracht Diaan en mij op een idee. En we vroegen Lucas wat hij ervan zou vinden als wij met hem mee zouden gaan naar Perth en daar een baan zouden zoeken! Onze vlucht naar Nieuw-Zeeland staat immers op 1 april vanaf Perth. Lucas vond dit alleen maar gezellig twee NL meiden in z`n van en voelde zich uiterst vereerd!! Vandaag hebben we dan ook op het werk verteld dat we ermee gaan stoppen, en Jason kon niets anders zeggen dan dat hij het helemaal begreep. Wat een aardige baas was dat, zo moest iedereen zijn! Hij had ons zelfs nog aageboden te helpen met het zoeken naar een ander baanje dat meer bij ons zou passen. Maar nadat we besloten hadden naar Perth te gaan, hoefden we dit niet meer van hem te vragen. We hebben afscheid genomen, Michael vond het nog niet zo makkelijk. Hij had al een aantal maal gezegd wat een onwijs toffe week ie met ons had gehad, maar nu was het wel duidelijk, we knuffelden wat en vertrokken. Morgen gaan we nog de Barossa-Valley-tour doen, de Jacob`s Creek wijnen proeven en donderdag vertrekken we met z`n drieen opweg naar Perh, zo`n 2700km, met veelal bush en geen bewoond gebied daartussen. Een nieuw avontuur staat ons dus te wachten! Ik kijk er ontzettend naar uit, want na 4 weken in Adelaide te zitten, zijn we ondertussen meubulair geworden van het YHA hostel, en kenden iedereen ons!
Het eerste dat we moeten gaan doen in Perth is een baan zoeken en heel hard aan de bak want het geld is nu toch echt bijna op en in Nieuw-Zeeland kunnen we niet werken omdat we daar geen visa voor hebben. Dus we moeten nog even flink gaan knallen!!

Tot snel allemaal!! Mis jullie best...blijf vooral krabbelen, mailen etc. vind ik hartstikke leuk!!*Even een persoonlijk bedankje voor Eef en Lisanne, m`n trouwe lezers:-)!