Wwoofen!

Daar ben ik weer, ik kon het niet laten niet gauw weer wat van me te laten horen,aangezien ik zo onwijs veel gehoor heb gekregen aan m`n 'oproep'! Dit had ik niet durven hopen.... echt héél lief! Daarom iedereen: Eldine, Evelien, Jolande, Hans&Connie, Rob en Laura ONTZETTEND BEDANKT!!! En Laura, m`n zusje, bovenal want zij heeft dit uitmuntende idee bedacht!!

Ook m`n papa wil ik bedanken, want wat een geniaal idee heeft hij op tafel gegooid... ''iedereen die m`n site bezoekt wil ik vragen om 1 euro bij te dragen na het lezen van elk nieuw bericht''. (Rek nr. 7821576) M`n papa vertelde me dat ik al meer dan 3600 bezoekers heb gehad, dus tel maar na hoe rijk ik had KUNNEN zijn haha!!!

Nu dan m`n laatste belevenissen nadat ik uit perth ben vertrokken naar m`n tijdjelijke Australische gezin. Het was de bedoeling dat we maandag 30 maart in Manjimup (ongeveer 300km ten zuiden van perth) zouden aankomen en opgepikt zouden worden door een gezinslid. Echter, na ontzettend gehaast en gesjouwd te hebben met al onze zooi, kwamen we na in de bus en een trein gezeten te hebben helemaal oververhit aan in Perth East, van daaruit zou onze bus vertrkken. Wij snel naar het loket waar de gereserveerde kaartjes opgehaald moesten worden gehold, bleek dat onze bus net 5 minuten geleden was vertrokken! Ik kon wel door de grond zakken... hoe kon dit gebeuren? Wat bleek nou, degene aan de andere kant van de lijn, die ik gesproken had bij het reserveren van de bustickets, had een verkeerde tijd aan ons doorgegeven, 10 minuten te laat. Daar stonden we dan... Eventjes flink gebaald, maar gelukkig was de dame van het loket zo vriendelijk de tickets om te boeken zodat we niet opnieuw kaartjes moesten kopen. Daarna snel neergeploft bij een koffietentje in de stationshal en uit zitten puffen en wat gedronken... Na flink bijgekomen te zijn, zijn we na een uurtje met al ons hebben en houden weer op pad gegaan, en terug naar ons hostel gegaan. Gelukkig waren er nog geen nieuwe mensen voor onze kamer gekomen, en konden we op ons eigen bed weer neerploffen!
De volgende ochtend werden we al om half 9 bij de bus verwacht, dus om het zekere voor het onzekere te nemen hebben we dit keer maar een taxi genomen. En jawel, om half 9 zaten we prinsheerlijk in de bus. En uiteraard was de buschauffeur op de hoogte van onze actie de voorgaande dag, we hadden dus meteen al een naam gekregen! Na 5 uurtjes rijden kwamen we om 14uur aan in Manjimup. Ons wwoof-avontuur kon beginnen. De betekenis van wwoof = willing workers on organic farms. Dat betekend dat we werken ( van 8-13uur) en daarvoor krijgen we gratis accommodatie en eten terug. Als we geen betaald baantje konden vinden dan maar dit, beter iets dan niets dachten we. We waren benieuwd wat dit ons zou brengen!
Het begon al goed, want wat een chaos was het bij aankomst in het stadje!! Wat blijkt, 1 keer in het jaar is er een grote wielertour met honderden deelnemers en die overnachten in Manjimup. Dus het hele terrein was volgestald met slaaptentjes, douchecabines, toilets en noem maar op. Tsja daar stonden we dan.. door wie zouden wij opgehaald worden?! Na een poosje gewacht te hebben kwam er een mevrouw op ons afgelopen.. ja zij moest het wel zijn. En jawel, Claire was de vrouw des huizes en verwachtte ons, gelukkig! Ze was alleen van plan met haar moeder boodschappen te gaan doen, dus ze heeft ons afgegooid in de 'hoofdstraat', zodat wij het stadje (lees: 2 hoofdstraatjes met wat kleine niets-nut-winkeltjes) meteen konden verkennen. Dit hadden we natuurlijk al vrij snel gezien, maar gelukkig was er ook hier weer een coffietentje, waar we lekker cappuccino gedronken hebben. Nadat we weer opgehaald werden, zijn we naar het huis gereden, ongeveer 10 km van Majimup. Hier werden we opgewacht door de man des huizes John, een andere italiaanse wwoofer Fabio en een Taiwanese wwoofer Roy (althans zo noemde hij zich omdat niemand in AUS z`n naam kon uitspreken). Heerlijk gegeten, sinds lange tijd, en vervolgens lekker een beetje tv gekeken en onder de wol gekropen want de volgende dag werden we om half 8 aan het ontbijt verwacht!
Dat wordt iedere dag van ons verwacht, half 8 ontbijt met z`n allen en dan om 8uur aan het werk. Tot 10 uur, dan hebben we 'tea-time', drinken we thee en eten we een lekker stuk zelfgemaakte taart van Claire, en dan om 13uur is het lunchen en hebben we de rest van de dag voor onszelf.
Wat we hier zoal voor klusjes moeten doen: wasgoed opvouwen, poepruimen (Ja er lopen hier 5 kleine rotbeestjes rond en die mogen overal buiten hun behoeftes doen, en dat mogen wij dan opruimen..heerlijk!), tuinieren (onkruid wieden, struiken snoeien, tuintjes aanleggen, gras maaien, bladeren opvegen etc.), ik ben ook een keer het hok van de papegaai ingeweest, daar stonden 2 grote struiken die gesnoeid moesten worden..dus ik heel dapper op de vraag of ik bang ben voor vogels nee geantwoord en het hok met Cocky in gegaan. Gelukkig is hij niet op m`n schouder gaan zitten, want dat schijnt ie nog wel eens te willen doen. Hij praatte alleen maar aan 1 stuk door, en dan vooral dingen als 'give me a kiss!'. Wat ik nog meer gedaan heb is: in de workshop geholpen ( ze hebben hier een houtschuur, waar ze meubels maken), ik heb helpen schuren en ook een tafel, althans een stuk hout wat een tafel moet worden, bewerkt. Dat was erg leuk om te doen! En daarnaast hebben we heel veel gesjouwd en spieren ontwikkeld! De dochter van de vrouw Claire is pas verhuisd en alles, werkelijk het hele huis en de tuin moet gedaan worden.. dus we hebben hier vooral veel schoongemaakt, maar ook cement gemaakt, wat is me dat een zware klus! Maar we weten nu wel hoe we dat maken haha!
Maar we kregen er wel een erg lekker bed en eten voor terug! Claire is een erg goede kok, en het eten was dan ook verukkelijk, ja ik heb weer eens een lekker stukje vlees op! En na elke maaltijd was er een dessert, maa niet een beetje yoghurt ofzo, nee altijd ijs of een stuk taart met fruit..noem maar op! We zijn hier dus weer ff lekker vetgemest, het nadeel is dat je dat dan ook meteen kunt zien. Dus we gaan in Nieuw-Zeeland weer op de anorexia-tour!! Maar dat zal niet zo moeilijk zijn als we weer aan de noodles moeten... Wat zal dat weer wennen zijn haha, ga al dat lekkers hier nog missen! Maar dat is ook het enige denk ik.

John is echt een schat van een man, lekker relaxt en verteld honderduit. Maar Claire is daarentegen iets minder plezant. Alles werkelijk alles moeten we op exact haar manier doen, van de afwas tot wasgoed opvouwen tot groenten snijden alles! En als we dan iets, maar iets anders doen dan op haar manier krijgen we dat meteen te horen. Ze werkt een beetje op je zenuwen en bij alles wat je doet vraag je je af of ze er iets van zal zeggen ja of nee. Daarbij is ze een freak qua water. Omdat er zo`n groot watergebrek hier in Aus. is moet er zuinig gedaan worden. Daar hebben we begrip voor. Maar dat is zo lastig als 2 meiden uit NL, waar we beneden de zeespiegel leven en er water zat is. Telkens moet je weer nadenken, zeep op je handen doen, handen inwrijven en dan pas de kraan open doen en afspoelen. Evenals het douchen, we mogen rond de 4 minuten douchen, nou we zijn er achter dat dat echt niet lang is! Maar we durven dan niet veel langer, aangezien we dat dan weer te horen krijgen haha... Zo nu hebben jullie een kleine indruk!

Verder is er een van de 5 hondjes, de oudste, tijdens ons verblijf overleden. Tijdens het avoneten ging Bingo, zo heet de hond, ineens erg zwaar ademen, en binnen een uur was ze overleden... wel triest om te zien hoe men daar zo ontdaan van kan zijn, vooral John, want het was zijn hond al 16 jaar. Ze hadden hem buiten op een matje gelegd zodat ook wij nog afscheid konden nemen of gewoon even wilden kijken, als we wilden.. ik als dierenvriend voelde daar echter niet veel voor!

We hadden trouwens een ontzettende meevaller. Want Claire en John zijn afgelopen weekend van za. t/m ma. naar perth geweest, wat betekende dat we 3 dagen vrij hadden. Normaal heb je maar 1 dag p/wk vrij. Aangezien er hier een oude volvo is, die speciaal voor de wwoofers is hebben we daar dankbaar gebruik van gemaakt! Omdat het een oude auto is, is het er wel eentje met gebruiksaanwijzing. De accu is namelijk kapot, en de auto start niet meer doormiddel van de sleutel in het contact te doen. Ne we moeten elke keer als we de auto willen starten, gebruik maken van een 'kickstart'. Als je het eenmaal een keer gedaan heb is het een fuitje van een cent, en start de auto ook onmiddellijk, maar telkens als we weer ergens in een stadje zijn waar we dus auto moeten starten hebben we een heel publiek dat toekijkt hoe wij als 2 blonde chicks maar mooi even die auto aan de praat krijgen haha. Dat was dus ook op de tennis. John is lid van de plaatselijke tennisclub hier, en wij waren op zondag van harte welkom. Er zou van half 2 tot een uur of 6 mixtournooitjes zijn. Wij daarheen gegaan, en werden met open armen ontvangen. Wat een lieverds allemaal hier. Het leek wel alsof we altijd bij de club gehoord hebben. Heerlijk men jong en oud gekletst en getennist, afternoon-tea met sandwiches en zoetigheid gekregen en naderhand een biertje gedronken. En jawel er waren toastjes en een hele bak met guacemole!! Daar aan die tafel gingen wij dus mooi zitten! Wat een gezelligheid was dat, heerlijk gekletst maar rond etenstijd moesten we ervan door, want onze Italiaanse vriend wilde zijn laatste avond voor mij en Diane koken. De taiwanees was inmiddels al vertrokken. Er was eigenlijk nog een bbq na de borrel, maar dat konden we onze Italiaan niet aandoen. Wij dus weer de auto moeten starten, en iedereen van de club aanschouwde ons, en uiteraard kregen wij de auto in een fluitje van een cent weer gestart, maar we kregen luid applaus bij het horen van de motor. Wat was dit stoer haha! `s avonds heerlijk genoten van de Italiaanse pasta en vervolgens hebben we de film Australia gehuurd, wat een ontzettend mooie film is dat! De dag ervoor hadden we de nieuwe James Bond film gehuurd, wilde diaan graag. Vond er uiteraard niks aan haha, maar het gaf niet.. Australia maakte alles goed!
Verder hebben we in ons vrije weekend nog the Diamont tree (52m hoog) en the Glauchester tree (61m hoog) beklommen. Wat een avontuur was dat. Want deze bomen waren reusachtig en de trap bestond alleen uit een soort ijzeren dunne spiesjes in de boomstam. Je zat nergens aan vast. En er werd aanbevolen niet met slippers de boom te beklimmen.. en wat droegen wij, jawel slippers! Maargoed, wij met onze hoogtevrees toen de dappere schoenen aangetrokken en die bomen beklommen. Het was een hele toch, but we did it!! Het uitzicht boven was dan ook wel een mooi kadootje, want dat was schitterend! En daarbij kwamen we op onze klimtocht naar beneden in de Diamont tree (de eerste boom die we beklommen) een onwijs brede gespierde jonge kerel tegen en die was op de helft van de boom maar durfde absoluut niet verder. Het zweet brak hem uit, dus wij schoten keihard in de lang, Want hij is ook echt niet verder gegaan.. toen vonden we onszelf toch wel erg stoer dat wij dat maar mooi wel gedaan hebben! na die klimtocht volgende een ander kadootje. Want naast de parkeerplaats zat een oude dame naast een busje met een kangoeroe op schoot, welke ze de fles zat te geven. Dus zij trok uiteraard onze aandacht en wij zijn er naar toe gelopen. En jawel, ook wij mochten om de beurt een kangoeroe op schoot. We hebben er mee geknuffeld en gedaan. wat was dit een geweldig moment!! Het waren allemaal jonge kangoeroes die hun moeder verloren waren, en gevonden waren door deze dame. Zij voedt ze op tot ze 18 maanden oud zijn, en laat ze dan de vrije natuur weer in. De kangoeroes waren haar alles, ze vertelde er vol passie over. Erg mooi om te zien.
Verder zijn we nog naar het plaatsje Walpool geweest, iets meer dan 100km hier vandaag. Daar hebben we de tree-top-walk gedaan, liep je op een soort loopbruggen langs de toppen van de bomen, erg mooi. En beneden langs kon je de onderkant van de bomen aanschouwen met ontzettend grtoe gaten erin, waar vroeger aboriginals in hebben geleefd.
Ons was door Claire verteld dat we op de terugweg langs de Toffee-Factory moesten gaan. het was even zoeken, maar dan had je ook wat. want wat een lekkernij was hier te vinden. We hebben het braaf bij 1 ijsje gehouden. Maar wat voor ijsje, een reusachtig ijsje!! Het was ijs van vers ingevroren fruit, waaraan yohurt werd toegevoegd. Ontzettend lekker, en gezond;-)! Iedereen die aankwam lopen bij het winkeltje keek met grote jaloerse ogen naar ons ijsje en kwamen vervolgens ook met zo`n gigantisch ijsje naar buiten! Vervolgens nog even langs the Elephant Rocks geweest en de prachtig blauwe zee aanschouwd en toen zijn we weer richting huis gekeerd. We hadden een heerlijk weekend achter de rug!
Gister is er een nieuwe wwoofer bijgekomen, Stephan, een duitsre. Nu zijn we dus weer met z1n drieen. Maar dat is niet voor lang want morgen vertrekken we uit Australie voor 5 weken naar Nieuw-Zeeland!
We horen alleen maar, van iedereen ontzettend goede en mooie verhalen over Nieuw-Zeeland. We kijken er dan ook onwijs naar uit!!!

Hoe het schema eruit zal zien is als volgt: Morgen om kwart over 12 in de middag vertrekken we weer met de bus vanuit Manjimup om 5 uur later in Perth aan te komen. Om kwart over 12 `s nachts vliegen we naar Sydney waar we als het goed is om half 7 in de ochtend aankomen. Vervolgens moeten we de hele dag op het vliegveld doorbrengen want pas om 10 voor half 5 s middags vertrekt onze vlucht naar Auckland. Gelukkig hebben we daar al een hostel geboekt, dus rond 10 uur die avond kunnen we waarschijnlijk meteen ons bed induiken!
Even een handig weetje. het tijdverschil met NL zal i.p.v. de slechts 6 uur dat het hier is, 11 uur worden. Dat wordt dus weer flink rekenen!

Tot m`n volgende berichtgeving vanuit Nieuw-Zeeland!!
Iedereen een fijne Pasen gewenst!

Foto`s zijn te vinden op de volgende link: http://www.mijnalbum.nl/Album=ZRUBZAUK